Het project: een duurzaam verhaal
We hebben jarenlang gedroomd over het openen van een maison d’hôtes of guesthouse of, zoals ze jullie in Nederland zeggen, een pension (geen al te aantrekkelijke definitie). We hadden al de nodige persoonlijke en professionele ervaring voor een dergelijk project.
Op een dag schreven we een vel papier vol woorden die ons uit het hart kwamen en die deel moesten uitmaken van het project: natuur, landschap, gastvrijheid, dorp, charme, toerisme, reizen, vertellen, creëren, veranderen, weten, de tijd vinden…
En dit alles midden in een economische crisis. Paradoxaal genoeg leek het ons precies het juiste moment! De crisis, zo zeiden wij tegen onszelf, moet worden bestreden door te vertragen, niet door te versnellen.
Toen we de oude school ontdekten, was het liefde op het eerste gezicht! Het was perfect.
Het gebouw uit de jaren 1920 was een school tot het begin van de jaren zestig. Er waren toen zoveel kinderen dat er twee shifts waren: een ochtend- en een middagshift. Slechts weinigen haalden groep acht, velen stopten al bij groep vijf. Vanaf de jaren zestig werd het gebouw bewoond door broeders, door de plaatselijke bevolking en vervolgens door “vakantiegangers” die er de zomermaanden doorbrachten.
Bij navraag kwamen bij de plaatselijke bewoners veel jeugdherinneringen boven. Deze mensen waren blij dat dit juweeltje weer nieuw leven zou worden ingeblazen.
We hebben ons een aantal eisen gesteld: bij de restauratie moesten de mooiste delen van het gebouw (buitenkant, dak, vloeren, luiken, kozijnen) bewaard blijven, we zouden alleen met plaatselijke ondernemingen en plaatselijke arbeidskrachten werken, we zouden alleen een beroep doen op plaatselijke banken die bereid waren een project in de streek te steunen en tot slot zouden we proberen iets unieks te realiseren dat voor iedereen betaalbaar zou zijn.
En we zouden zelf erg bij het project betrokken zijn en veel van het werk zelf doen.
Deze keuzes hebben tot grote voldoening geleid, om meerdere redenen. De plaatselijke arbeidskrachten zijn zeer vakkundig. Het schijnt zelfs dat er in Lusiana een school voor metselkunst was en het is algemeen bekend dat de metselaars van Lusiana over de hele wereld grote werken hebben gebouwd. Iemand heeft ons bedankt voor het feit dat wij hier voor werkgelegenheid hebben gezorgd, het plaatselijke bestuur heeft ons een warm welkom gegeven en de plaatselijke banken hebben ons met krediet gesteund.
“Het toerisme van de toekomst? Het begint met de inwoners, hun kwaliteit van leven, hun vermogen om gelukkig te zijn, hun zorg voor het land dat zij bewonen. De toeristen zullen vanzelf volgen.“
– Carlo Petrini, oprichter van de Slow Food-beweging
Een gebied om te ontdekken.
“(…) toen ze de Mazze bereikten, waar vanaf de Bocchetta de blik zich verliest in de verre vlakte langs de kronkelingen van de Brenta en de Astico, bereikte hen een geur van narcissen die hen bedwelmde: de weiden waren meer wit van de bloemen dan groen van het gras …”
